3 weken stage, dilemma's en veel leuke dingen!

Lieve Iedereen,

Het is alweer even geleden dat ik een blog online heb gezet, de tijd gaat hier ook zo snel! Ik heb het nog steeds ontzettend naar mijn zin.

Mijn stage is drie weken geleden van start gegaan. De eerste week hebben we kennis mogen maken in een playgroup. Een playgroup is iets anders dan een crèche. Een playgroup wordt namelijk gefinancierd door Prochorus en is gratis voor de kinderen waarvan ouders geen geld hebben om opvang te betalen. De crèches daarentegen zijn kleine ondernemingen van moeders die in Kayamandi wonen. De ouders van de kinderen die hier zitten betalen dus geld aan de teacher voor de opvang.

De eerste week in de playgroup was heftig. We hebben veel heftige en schrijdende dingen gezien. Het was wel super om met de kinderen te werken en te spelen. Ik merkte al snel dat ik de taalbarrière  had onderschat. De kinderen spreken hier Xhosa, dat is een klak-taal. De kinderen kunnen geen Engels dus er is geen enkele mogelijkheid om met hen te communiceren. Je kan een kind nooit iets uitleggen en dat is lastiger dan ik dacht. Ook vertellen de kinderen hele verhalen aan je. Dan luister je en lach je, maar eigenlijk begrijp je er helemaal niks van.

De tweede week zijn we naar de crèche gegaan, dit is de plek waar we stage blijven lopen de rest van het jaar. Toen we binnen kwamen zag het er al goed uit. Het was (voor Zuid-Afrikaanse standaarden) een verwesterde crèche met posters aan de muur, erg kleurrijk, met een dagprogramma. Het zag er allemaal erg goed uit. We hebben de eerste dagen geobserveerd en zijn in gesprek gegaan met de teacher. Het eerste wat ik wilde weten is hoe zij de kinderen straffen, omdat dit op de voorgaande opvang echte lijfstraffen waren. Op deze crèche als de kinderen iets fout hebben gedaan moet ze een tijd in de hoek staan en mogen ze niet deelnemen aan activiteiten. Als het ernstiger is moet de kinderen op één been staan, totdat hun been gaat verzuren en ze gaan huilen van de pijn. Het is erg pijnlijk om te zien hoe kinderen van rond de 4 jaar zo lichamelijk gestraft worden, maar het is niks vergeleken bij de voorgaande opvang.

Omdat de kinderen het in deze crèche vrij goed hebben, begon ik gedurende de week steeds vaker terug te denken aan de kinderen van de voorgaande opvang. Daar waren zoveel meer dingen die beter konden en ik voel me lichtelijk verantwoordelijk omdat ik gezien heb hoe het daar aan toe gaat. Ik dacht heel vaak aan deze kinderen dus ik ben in gesprek gegaan met mijn stagebegeleider. Zij stelde voor dat ik daar terug stage ga lopen. De andere twee stagiaires, Sanne & Jeanine, vinden het op de betere crèche fijner, wat ik goed begrijp. Omdat zij dus liever daar blijven, heeft mijn stagebegeleider voorgesteld om in mijn eentje terug te gaan naar de playgroup. Daar ben ik nu over aan het nadenken. Ik denk echt dat ik daar veel meer kan betekenen en daarvoor ben ik ook naar Zuid-Afrika gegaan. Toch vind het ‘alleen stage lopen’ een beetje eng, omdat school ons dat ook heeft afgeraden. En ook omdat ik weet dat ik daar veel schrijdende dingen ga zien die ik dan met niemand écht kan delen.. In ieder geval, stof om over na te denken nu.

Genoeg over stage, nu over de vrije tijd en het leven hier in Zuid-Afrika. Het weer is nog steeds erg goed. Ik heb het hier zo ontzettend naar mijn zin. Eigenlijk vanaf dag één voelde ik me al heel erg thuis en dat is alleen maar sterker geworden. Het is absoluut zo dat ik mijn dierbare mis, maar heimwee heb ik niet. Ik wil nog lang niet naar huis. Het enige waar ik écht écht écht heimwee naar heb, is mijn bed. Die mis ik zo erg! Ik heb hier echt een verschrikkelijk bed en een slecht kussen. Ik slaap daardoor heel slecht en wordt veel met nekpijn en rugpijn wakker. Ook word ik vaak wakker gehouden door de terror-eekhoorns. Die lopen/springen/dansen hier elke vroege ochtend op het dak en dat hoor je zo goed!

Er was één ding waar ik echt bang voor was voordat ik naar Zuid-Afrika ging: LINKS RIJDEN!! We mogen namelijk niet met de fiets of te voet naar stage omdat dat niet veilig is. Daarom hebben Sanne, Jeanine en ik samen een auto gehuurd. Het is hier chaotisch en druk op de weg, je moet links rijden en daar zag ik zo tegenop. Eigenlijk moet ik zeggen dat het me is meegevallen. Het was natuurlijk even wennen. Je zit aan rechterkant in de auto, je schakelt met links, je knipperlicht hendel zit ook aan de andere kant. Maar het gaat me erg goed af, ik ben al helemaal klaar voor mijn roadtrip over een paar weken!

In de laatste drie weken heb ik ook zoveel gedaan, dat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. We zijn veel uit eten geweest en één keer ook echt heel chique. Die avond was ik 18 euro kwijt in totaal. Dus uiteindelijk is dat nog niet veel als je het vergelijkt met Nederlandse prijzen. Ik ben naar Ultra geweest, dat is een heel bekend festival hier met een editie in Johannesburg en in Kaapstad. Dat was echt super! De sfeer hier is onbeschrijfelijk.  Ik ga trouwens echt heel vaak naar Kaapstad omdat ik het daar zo tof vind. Het is zowat mijn tweede huis. Je kan er zo leuk winkelen, lopen door de haven naar het strand. Er zijn zoveel mooie dingen te bezichtigen. Ik ben daar ook naar een tentoonstelling geweest over de Titanic. Dat was vrij heftig om te zien en je kon veel spullen bezichtigen die ze uit het schip die ze hebben opgehaald. Verder ben ik voor het eerst uitgegaan. Dat was ook echt super maar je moet daar wel extra voorzichtig zijn.

Ik ben nu twee keer naar een winetasting geweest, iets wat ik iedereen aanraad die naar Zuid-Afrika komt. De eerste keer was het een wine and olive oil tasting. De tweede was een wine and chocolate tasting. Súúuuuperrr lekker!

Ik beloof dat ik wat vaker blogs online zal zetten zodat ik niet zulke lange verhalen heb en wat meer detailleert kan vertellen.