Stand van zaken rondom inzameling & Laatste rondreis!!

Hallo Lieve iedereen,

Ik wil jullie graag vertellen over mijn laatste rondreis, maar allereerst DE INZAMELINGSACTIE. Wat ben ik ontzettend blij dat jullie me allemaal zo gesteund hebben. Ik heb 380 euro opgehaald en daar ben ik echt ontzettend blij mee! Iedereen echt super erg bedankt! Dit had ik nooit gedacht. Ik beloof jullie dat alles erg goed terecht komt. Sorry dat ik nog niet iedereen persoonlijk heb bedankt, dat ga ik zeker doen. Maar het is op het moment zo hectisch en druk dat het er nog niet van gekomen is. Weet dat mijn dank heel groot is J
Vandaag ga ik de laatste materialen en verf kopen en morgen gaan we beginnen met het schilderen van de crèche. Ik heb gelukkig veel mensen die me willen helpen dus we zouden in twee dagen klaar moeten zijn. Volgende week zal ik de before and after foto’s online zetten!

Oke, en dan nu naar mijn allerlaatste rondreis. Ik heb nog weinig mensen verteld wat ik allemaal precies gedaan heb en jullie beloofd daarom een uitgebreide blog online te zetten.

Samen met Iris, Matilda en Larissa zijn we een rondreis gaan doen aan de andere kant van Zuid-Afrika. De eerste dag ben ik met de meiden van Kaapstad naar Durban gevlogen. Dat was natuurlijk een heel gedoe met een gebroken voet op het vliegvled. De meiden besloten een rolstoel voor me te regelen. Hier was ik in het begin niet zo blij mee, maar uiteindelijk is dat toch echt beter geweest. Het is daar zo groot. Ik mocht als eerste het vliegtuig in, maar zonder rolstoel. Dus ik slenterde via de gang richting het vliegtuig met mijn krukken en zei tegen Matilda: ‘Als er nu toch eens een gespierde man voorbij zou lopen die me het vliegtuig in kon dragen’. We moesten daar allebei hard om lachen. Letterlijk 5 seconde later liep er een man voorbij die me vroeg of hij me misschien moest dragen. Ik kwam niet meer bij. Ik vertelde hem dat het wel ging. Hij liep door, draaide zich om na 5 meter en zei: ‘Zeker weten? Laatste kans’. Op dat moment dacht ik, ach wat maakt mij het ook uit. Dus hop, zijn rug in. Deze man heeft me het vliegtuig in gedragen en toen we aankwamen in Durban een rolstoel voor me geregeld op het vliegveld. Wat een gentleman!

Dus toen kwamen we dus aan in Durban. We zijn naar het hostel gegaan en hebben daarna een hapje gegeten en zijn de uitgaansstraat gaan verkennen. De dag daarna moesten we heel vroeg opstaan dus op tijd naar huis.

De tweede dag werden we opgehaald door onze reisleider om 5uur in de ochtend. We hadden een tweedaagse toer geboekt naar Drakensbergen en Lesotho. Vroeg in de morgen reden naar Drakensbergen. Daar zijn de meiden gaan hiken. Helaas kon ik dit niet doen vanwege mijn voet. Ik heb lekker in de zon een boekje gelezen bij het hostel. Toen ze na heel wat uurtjes terug kwamen verveelde ik me best wel. Een uur later zouden we gaan paardrijden. Eigenlijk is dit natuurlijk helemaaaal niet handig met een gebroken voet, maar ik wou echt niet weer een paar uur alleen zitten. Dus ik besloot om mee te gaan. De mensen waren heel behulpzaam, ze stonden er wel een beetje van te kijken dat ik dit wilde doen met mijn voet haha. Ze hebben me op het paard getild en mijn voetstuk langer gemaakt waardoor ik niet op mijn voet zou steunen. Ik had een heel lief klein paardje haha. Het paardrijden was echt prachtig. Ongelofelijk mooi. We zijn met de paarden de bergen in gegaan, we liepen echt over hele steile paden. Het uitzicht was echt prachtig.

Daarna zijn we terug gegaan naar het hostel, hebben we gedoucht en gegeten. Na een avondje gezellig socializen, kaartspelletjes en nieuwe mensen leren kennen, het bedje in.

Toen we de volgende ochtend wakker werden had onze reisleider een ontbijtje voor ons gemaakt. Vandaag vertrokken we via de Sani Pass naar Lesotho. Dit is een onvoorstelbaar prachtige route door de bergen. Lesotho is een ander land binnen de grenzen van Zuid-Afrika. Heel cool om naar een ander land te gaan want ik had nooit verwacht dat ik dat zou gaan doen. Een Lesotho stempel in mijn paspoort rijker, vertrokken we naar een oud klein dorpje. De mensen hier zijn nog heel traditioneel en hebben hun eigen cultuur. Het was heel bijzonder om dat te zien. We mochten van een vrouwtje in haar huisje kijken. Ze had een huisje van stenen en modder gemaakt. Het dak is gemaakt van riet. Ze had een brood gebakken en we mochten  daar een stukje van proeven. Bijzonder om te zien hoe deze mensen leven. Niet te vergelijken met onze Europeaanse cultuur.

We zijn doorgereden naar de hoogste pub van heel Afrika. Hier hebben we geluncht en genoten van het prachtige uitzicht. Al was het vrij bewolkt waardoor we er niet optimaal van konden genieten.

Na de rest van de dag in Lesotho te hebben gespendeerd, zijn we weer terug vertrokken naar Durban. Hier kwamen we ’s avonds laat aan. Hier zijn we deze avond nog met zijn viertjes uit geweest. Wat uitliep in een vrij legendarische avond met heel veel lachwekkende momenten. Daarna snel naar huis want morgen moesten we weer vroeg opstaan want we gaan naar ST LUCIA!!

Om 8 uur ging de wekker. We haalden onze huurauto op en reden naar St. Lucia. Dit is ongeveer 3 uur rijden. St. Lucia is één van de grootste redenen waarom ik dit tripje heb georganiseerd. Ik wilde hier zó graag heen! Ik hoor jullie denken, waarom dan? St. Lucia ligt midden tussen nationale parken. Als je het mij vraagt, is het bijna op zichzelf een nationaal park. Wat betekent dat er zoveel wildlife is. Er lopen overal nijlpaarden en krokodillen. En het is echt een prachtige omgeving. Er zijn ontzettend veel vogelsoorten, reptielsoorten etc. etc.

We sliepen hier in een tent, wel een luxueuze tent met elektriciteit en een matras gelukkig haha. Maar we hadden een prachtig en gezellig hostel. We dumpten onze spullen hier en de eerste activiteit was een boottrip over de rivier van St. Lucia. Hier zwemmen ontelbaar veel nijlpaarden en krokodillen. Heel tof om van zo dichtbij te zien. Na de boottrip zijn we een drankje gaan doen bij een restaurant die uitkeek over de rivier met deze dieren en hier hebben we gezeten tot zonsondergang. Die avond hebben we een hapje gegeten en zijn we terug naar het hostel gegaan om te slapen.

De dag daarna hebben we een self-drive safari gedaan in één van de safariparken dichtbij St. Lucia. Heel leuk. Dit was de eerste keer dat ik een self-drive safari heb gedaan. We hebben van alles gezien, antilopen, pumba’s, giraffes, neushoorns, zebra’s, nijlpaarden. Etc. Etc.

We zijn terug naar het hostel geweest en weer een hapje gaan eten. Nu was het tijd voor de Night safari. Ook heeeel cool en voor mij de eerste keer. Je word dan om 9 ’s avonds opgehaald en gaat dan naar een safaripark. Hier ga je off road, dus écht het gebied in waar de dieren te vinden zijn. Met een zaklantaarn ga je op zoek naar dieren. Dit had echt een andere sfeer dan de safari’s die ik al gedaan heb. Het is spannender en er zijn dieren wakker die je normaal bij een dag-safari bijna niet ziet. We hebben heel veel gezien maar het coolste was toch wel dat 4 hyena’s net een kudu hadden gekilled en die op het gemakje aan het opeten waren. Zij hadden ook 2 baby hyena’s, heel lief! Ook hebben we twee coole kameleons gezien die we dan ook even op ons hand mochten zetten. Van die grote, groene weetjewel! Al met al, heel erg geslaagd

Het is de volgende morgen, de laatste dag van onze reis en er is iets wat jullie moeten weten. Er is nog een reden waarom ik naar St. Lucia wilde. Dit is namelijk de enige plek waar je kunt Kajakken met krokodillen en nijlpaarden. ‘Huh, maar is dat dan niet gevaarlijk?’. Jawel, maar het leek me zo ontzettend kicken!
Ik had het hier al maanden over maar de meiden die met me mee waren op reis waren te bang om het te doen. Hierdoor leek mijn droom bijna in het niets te vallen (want nee, ik durfde niet alleen haha). Totdat ik Matilda zo ver kreeg om met me mee te gaan. Ze zei dat ze er spijt van zou krijgen als ze het niet zou doen. We besloten om dit de volgende ochtend om 8 uur te doen. Die avond hebben we de hele avond gepraat over wat er allemaal zou kunnen gebeuren en hoe gevaarlijk het wel niet is. Wat er voor zorgde dat ik een paar uur wakker lag met de vragen die in mijn hoofd spookte: ‘Waarom wilde ik dit ook al weer doen? Is dit wel zo’n slim idee?’.

De wekker ging om 7 uur. Om kwart voor 8 vertrokken we naar het ‘kajak centrum’. Wat alleen een garagebox bleek te zijn met een paar kajaks. We moesten een document tekenen dat als we zouden overlijden of als we verwondingen zouden oplopen de organisatie niet aansprakelijk zou zijn. En we moesten opschrijven naar wie er gebeld moest worden als er ons iets overkwam. Haha, dat begon al lekker.

Onze guide stelde zich voor en ik bestookte hem met 100 vragen. Hij moet vast ook wel gedacht hebben. Een kleine impressie van dit gesprek:

Paola: Hoe veilig is dit dan? Zijn er wel eens ongelukken gebeurd?
Guide: Uiteraard is het niet veilig, daar ga ik niet over liegen. Als je veiligheid gegarandeerd wilt hebben moet je dit niet doen. Maar er zijn geen ongelukken gebeurd. Niet sinds ik hier werk, dat is sinds 3 jaar.
Paola: Oh oke, en daarvoor wel dus? Wat is er dan gebeurd?
Guide: Het laatste incident was dat er een krokodil op de kajak sprong.
Paola: WAT?! En toen?
Guide: Ja… uh… dat weet ik niet meer precies. Niets ernstigs…

Oke.. niets ernstigs? Waarom noem je het dan. Je zou het me vast niet vertellen als het wel ernstig was.

Paola: Maar meneer, wat moet ik dan doen als er een krokodil naar mijn kajak zwemt?
Guide: dan sla je met je peddel op zijn snuit, dat is de meest gevoelige plek. Als hij dan niet weggaat en je aanvalt druk je je duimen in zijn ogen.
Paola: *slik..* okeeee?
Guide: Oh en er zijn hier ook haaien. Stierhaaien om precies te zijn. Die zijn erg agressief naar mensen. Ook zijn ze vaak heel nieuwsgierig en dan zwemmen ze met de kajak mee. Maar dan moet je vooral niet bang zijn want ze zien alleen de kajak en niet da jij er in zit. Als je bang bent en je valt om, dan heb je wel een probleem
Paola: Stierhaaien…?...
Guide: Maar de haaien en de krokodillen zijn eigenlijk niet het grootste probleem. De nijlpaarden zijn veel gevaarlijker. Die hebben nu ook allemaal jongen dus ze zijn vrij agressief. We moeten er echt niet te dichtbij kajakken
Paola: oh… oke… nee doe maar niet.
Guide: Dit komt misschien een beetje eng over allemaal, maar ik kan jullie maar beter goed voorbereiden.

Op dat moment dacht ik echt: WAAR BEN IK AAN BEGONNEN.. haha. Matilda keek me aan met zo’n gezicht van: Waar heb je me in meegesleurd. De guide vertelde ons dat we niet bang moesten zijn en dat rustig blijven het aller belangrijkst is.

De kajaksafari was ON-GE-LOOF-LIJK vet! Het was super spannend, we zijn echt heel dichtbij de krokodillen geweest. De nijlpaarden zijn we wat verder vanaf gebleven want dat vond ik toch wel heeel eng. Op een bepaald moment kajakten we langs een stuk of 8 nijlpaarden. De guide vertelde ons iets meer naar rechts te peddelen (de nijlpaarden waren links). Op dat moment begon de wind super hard naar links te waaien, richting de nijlpaarden dus. Matilda raakte een beetje in paniek haha en ik zat achter in de kajak dus ik moest sturen. Ik peddelde echt zo hard als ik kon maar het lukte niet echt om naar rechts te gaan. Matilda riep steed: Paola Paola, go to the right.. We have to go to the right.’ Waardoor ik weer zenuwachtig was. Achteraf gezien was dit echt een hilarisch moment maar op dat moment echt wel heel eng. De nijlpaarden waren ook naar ons aan het roepen. Ik vroeg de guide waarom ze dit deden en hij vertelde dat de nijlpaarden op die manier hun grenzen aangeven. Eigenlijk zeggen ze zoiets van: ‘Ik heb je gezien en je moet maar niet dichterbij komen’.

Een ander episch moment tijdens de kajaksafari was nadat we even aan land gingen. Aan land vertelde de guide ons over de dier- en plantensoorten. En over de omgeving van St. Lucia. Heel interessant. Toen we eenmaal weer in onze kajaks stapten peddelden we van land af. Matilda peddelde met haar peddel over de rug van een krokodil, heel bizar! Nog meer bizar was haar reactie daarop: ze was namelijk bang dat ze de krokodil had pijn gedaan. Ik kwam niet meer bij. Snel weg peddelen want dat was toch wel ff spannend.

Maar we hebben het overleefd, gelukkig! Maar wat een avontuur. In ieder geval niet iets wat ik snel zal vergeten. En ik vind ons toch eigenlijk best wel 2 tough cookies!

Na de safari zijn we gaan lunchen en terug gereden naar Durban. Daar hebben we nog een paar uur rondgelopen en daarna hebben we weer het vliegtuig gepakt naar Kaapstad. Na deze vakantie had mijn voet echt even rust nodig om te herstellen. Ik had hem natuurlijk wel een beetje overbelast.

Gelukkig gaat het nu steeds beter met mijn voet. Ik hoef nog maar anderhalve week mijn brace te dragen!

Ik hoop dat alles goed gaat in Nederland. Over 4 weken ben ik alweer thuis. Heel gek om te beseffen eigenlijk. Ik ben me erg thuis gaan voelen hier. Maar uiteraard verheug ik me er ook wel weer op om al mijn lieve vrienden weer te zien.

Tot snel!